پشم از نخستین الیافی است كه بشر از آن، پارچه بافته است.

پشم از زمان های بسیار قدیم مورد استفاده انسان بود و ما هرگز نمی دانیم كه از چه هنگام او پشم را در پارچه بافی به كار برده است.

یونانیان قدیم، پشم بافی و پشم ریسی را بلد بودند. تازه آن ها این هنر را از مصریان آموخته بودند.

پشم نوعی مو است كه بر بدن گوسفـند و حیوانات بسیار دیگری می روید. بر هر تار مو، پولك های فراوان و بسیار ریزی است كه فقط به وسیله میكروسكوپ قوی می توان آن ها را دید. این پولك ها مانند توفال های سقف اتاق بر روی هم چیده شده اند. فرق مو با پشم این است كه در مو، این پولك ها صاف بر روی هم خوابیده اند، ولی در پشم، نوكشان بیرون زده است.

مجعد بودن پشم، آن را برای تهیه الیاف پارچه بسیار مناسب نموده است. پشم انواع گوناگون دارد.

برای تشخیص هر نوعی از آن باید ببینیم كه از چه گوسفندی به دست آمده است. در این جا داستان جالبی برای مان نقل كرده اند. می گویند صدها سال پیش، ظریف ترین پشم در اسپانیا از گوسفندی به نام مرینوس تهیه می شد. حدود چهار صد سال پیش ناوگان این كشور غرق شد. آن گاه برخی از كشتی های آن كه دستخوش امواج دریا شده بودند، خود به خود به سواحل شمالی « اسكاتلند » رانده شدند. از درون این كشتی ها چند گوسفند مرینوس زنده به دست آمد كه بعداً در كوهستان های اسكاتلند با نژادهای دیگر در آمیختند. از این آمیزش نژاد بسیار مرغوبی به نام شویوت پدید آمد. شویوت یكی از بهترین انواعی است كه انگلیسی ها از آن پشم ظریف و خوبی تهـیه می كنند.

علاوه بر گوسفند، از حیوانات دیگر نیز پشم به دست می آید. بزهای كشمیر، بز آنقره، شتر، آلپاكا، لاما، و ویكونا همه حیوانات تولید كننده پشم هستند.

از هر گوسفند حدود 4 كیلو پشم به دست می آید. ولی البته نیمی از آن كثیف، چرب و آلوده به مواد چربی است كه آن ها را « روغن پشم » می نامند. این مواد را باید كاملاً از آن بزدایند تا پشم خالص و قابل مصرف، فراهم شود. پس از درجه بندی، شستشو و خشك كردن، تازه پشم به مرحله شانه زنی، رنگرزی و ریسندگی می رسد. بالاخره پس از طی همه این مراحل به صورت نخ در می آید و می توان از آن پارچه بافت.